اثربخشی درمان فراشناختی بر اضطراب، فرانگرانی و باورهای فراشناختی بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر

مدل فراشناختی اختلال اضطراب فراگیر با فرایند شناختی که با نگرانی آسیب شناختی خصوصاً نقش باورهای مثبت و منفی درباره نگرانی مرتبط است توسعه پیدا کرد. در پژوهش حاضر به بررسی اثربخشی درمان فراشناختی بر اختلال اضطراب فراگیر پرداخته شد. این مطالعه شبه آزمایشی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه انجام شد. از میان همه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر که به کلینیک روان شناسی در شهرستان مشهد مراجعه کرده بودند، 20 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش و گواه قرار گرفتند. شرکت کنندگان با استفاده از مصاحبه ساختار یافته بالینی (scid) و بر اساس اختلال های محور یک انتخاب شدند. گروه آزمایش طی 12 جلسه تحت درمان فراشناختی ولز قرار گرفتند و در این مدت بر گروه گواه هیچ گونه مداخله درمانی انجام نگرفت. پرسشنامه اضطراب بک (bai)، پرسشنامه فراشناخت (mcq-30) و پرسشنامه فرانگرانی (mwq) به عنوان ابزار ارزشیابی در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین اضطراب، فرانگرانی و مولفه های باورهای فراشناختی در مداخله درمانی فراشناختی در مقایسه با گروه گواه به طور معناداری کاهش پیدا کرده است. یافته های این پژوهش با نتایج سایر پژوهش ها در این حیطه همخوانی داشته و نشان دهنده اثربخش بودن درمان فراشناختی بر اختلال اضطراب فراگیر بود.